ลือตังปิง

ลือตังปิง เกิดในวันที่ 4 เดือน 4 ในสมัยราชวงศ์ถัง มีความเฉลียวฉลาดตั้งแต่ในวัยเด็ก เคยสอบเข้าจิ้นชื่อแต่ไม่สำเร็จ จนอายุ 64 ก็ออกท่องเที่ยวพเนจรไปเรื่อย ในระหว่างพักแรมที่โรงเตี๊ยมเมืองหันเอ้อ ได้พบกับอาจารย์ฮั่นจงหลีและสนทนาธรรมกันอย่างถูกคอ และได้เล่าเรื่องความอาภัพของตนเองให้ฟังถึงการสอบจิ้นชื่อไม่เคยได้สักครั้ง เมื่อฮั่นจงหลีได้ฟังดังนั้นก็หยิบหมอนในย่ามยื่นให้พร้อมกล่าวว่า เจ้าจงหนุนหมอนใบนี้จะทำให้ทุกอย่างสมหวัง ลือตังปิงก็หนุนหมอนแล้วเผลอหลับไป ในขณะนั้นเจ้าของโรงเตี๊ยมกำลังนึ่งข้าวเกาเหลียงอยู่ ในความฝันลือตังปิงได้เห็นอนาคตว่า ชีวิตมีการเปลี่ยนแปลงมากมายมีขึ้นมีลง ตั้งแต่ท่านสอบได้จิ้นชื่อและได้ได้เป็นนายอำเภอเมืองลั่วหยังสมใจทั้งยังได้มีการเลื่อนตำแหน่งหลายครั้ง ได้เป็นแม่ทัพรบชนะข้าศึก มีอานาจวาสนา มั่งมีศรีสุขอยู่เป็นเวลา 50 ปี จนได้เป็นถึงอัครมหาเสนาบดีอยู่ 10 ปี ต่อมาถูกปลดออกจากตำแหน่ง ชีวิตในบั้นปลายต้องตกระกำลำบากอย่างแสนสาหัส เมื่อตื่นขึ้นมา ฮั่นจงหลีก็ได้กล่าวในเชิงเปรียบเปรยว่า เจ้าดูสิข้าวเกาเหลียงยังนึ่งไม่สุกแต่ฝันได้จบสิ้นแล้วชั่วชีวิต ลื่อตังปิงแปลกใจที่อาจารย์ล่วงรู้ถึงความฝันของตน ฮั่นจงหลียังบอกว่า ชีวิตคนเราก็เป็นอย่างนี้แหละมีขึ้นมีลง สิ่งที่คิดว่ามั่นคงก็อาจกลายเป็นลมที่พัดผ่านไป ลือตังปิงได้ยินเช่นนั้นก็คิดปลงตก ละทิ้งกิเลสและขอปวารณาเป็นลูกศิษย์ และขอติดตามฮั่นจงหลีไปปฏิบัติธรรมเพียรภาวนาที่เขานกกระเรียน และตั้งใจปฏิบัติตามคำสั่งสอนของอาจารย์จนในที่สุดก็ได้สำเร็จเป็นเซียน